24/04/2009
Nog even snel dit: vandaag zijn we naar school gegaan en de goalen zijn eindelijk gearriveerd. Ze staan wel nog niet op hun plaats maar het doet deugd om ze toch al eens te kunnen zien. Het basketbord is wel nog niet klaar, dat zullen we waarschijnlijk niet meer zien. Maar dat zullen we dan via foto’s wel zien.
Vandaag na het internetten hebben we ons verslag nog getypt. Daarna zijn we weer naar de stad gegaan en hebben we weer gekocht. Deze keer potjes! Veel potjes en oorbellen ook J.
Morgen trekken we naar Chapare, dat is een regenwoud. Daar gaan we naar Villa Tunari. Naart schijnt is het daar heel leuk. We zijn benieuwd. Yolanda vertelde ons al dat we deodorant mee moeten nemen voor in de bus. Het ruikt er naar het schijnt helemaal niet goed. Ze vertelde ons dat dat op t
e lossen was door deodorant of parfum op onze vinger te spuiten en dan heel de tijd met onze vinger onder onze neus moeten zitten. We zullen zien…
27/04/2009
Weekend Villa Tunari: “Het w
eekend van de verlegde grenzen, de 500 foto’s en de 1000 jeukende insektenbeten”.
Amai, we zijn nu maandag middag en ik heb even tijd om te vertellen over ons weekend in Villa Tunari, in het regenwoud dus. Eerst en vooral
was het echt heel leuk en echt de moeite. He
t was echt leuk om zo is de tourist uit te hange
n in een hotel enzo. Ik vertel even van bi
j het begin…
Eerst en vooral zochten we in Cochabamba naar een busje om naar Villa Tunari te gaan. Er vertrokken grote bussen en kleinere “volumewagen
s” eigenlijk. Wij kozen voor het tweede en dat was beter ook. We hadden een vrij aangename rit zonder vee
l stank. De grote bussen daarentegen zagen er heel wat minder proper en minder goedriekend uit. En daar gingen we dan…
De rit naar Villa Tunara duurde zo een 3uur en een half. Het was een rit vol bochten dus niet zo heel gezellig maar wel heel erg mooi uitzicht altijd. We kwamen immers al snel buiten “de bewoonde wereld”. Want dat heb je hier dus echt. Zo delen waar bijna niemand woont tenzij in de Bergen. Maar soit, we waren dus op weg naar het regenwoud, deze trip zou ons le
ven veranderen.
We kwamen aan in Villa tunari, en daar stonden we dan. We wisten helemaal niet waarheen. Op het busje hadden enkele vrijwilligers (een Australiër en een Zweedse) ons verteld over een park met apen en dergelijke. Maar eerst moisten we een slaapplaats v
ind
en. Nuja, hotels genoeg. We zijn er 2 binnen gestapt en het 2e hebben we genomen. Het had een klein bedje en airco, wat wel handig was. Want het was er echt suuuuper warm. Echt “tropisch warm”. Nuja, ons plekje gevonden, en gegeten wouden we wel eens een duikje in het zwemba
d nemen. Dat deden we dan ook. Wanneer we klaar waren om te vertrekken kregen we ook een cocosnoot aangeboden met een rietje
. Ik vond het helemaal niet lekker m
aar we hebben dan toch maar , niet met onze billen bloot, melk uit de cocosnoot gedronken! Daarna trokken we naar het “Machia park”. En dit niet zomaar! Neenee, in Villa Tunari hebben ze “mototaxi’s” een zalig idée. En wij kropen achterop de moto. Wij hadden er erg veel plezier in, de chauffeurs wat minder. En dan het park in. We wisten al dat de apen gewoon losliepen in het park en ook dat ze gewoon bij de mensen kome
n,
soms gewoon
op de mensen springen. Nu kwamen we nog iets te weten. Er waren apen die beten. Je moest ze dus gewoon negeren en niet laten merken dat je bang bent. Niet laten merken dat je bang bent! Daar hadden Lynn het wel erg moeilijk mee. We vroegen aan de meneer die ons de uitleg deed over de apen of hij niet met ons mee wou maar dat kon niet. Hij heeft ons wel nog proberen gerust stellen en daar gingen we dan. Alles is goed verlopen. We waren nog maar even op weg of de meneer volgde ons al. Blijkbaar zagen we er écht wel te bang uit. Uiteindelijk is alles goed verlopen. We hebben zelfs ape
n geaaid en geprobeerd om een aap vast
te pakken. M
aar deze merkte dat we nerveus waren en wou dus niet bij ons komen. Als apen nerveus zijn fronsen ze trouwens met hun wenkbrauwen. Erg grappig hoor! (grens1)
Nuja, naar huis dan maar. We ware
n al een beetje laat in eht park toegekomen waardoor we niet lang konden blijven. Het park sloot om kwart na 4 al.
Hup naar huis dan maar. Daar hebben we nog een duik genomen in het zwembad, daarna hebben we gedouched en zijn we getrakteerd op een hapje van de kok daar. We aten hert “balbi’s” (we verstonden niet wat die kok bedoelde dus noemde hij het bambi’s en Yuca’s, dat is een soort aardappel denk ik en deze werd dan gefrituurd. Lekker, maar daar hadden we dus niet g
e
noeg mee gegeten. We gingen dan maar op zoek naar een restaurant. Er waren er niet echt veel, de hele straat was vol maar dus dat was het, één straat. En één zag er betrouwbaar uit, daar zijn we dan maar gaan eten. Het zat er vol met insecten, maar dat heb je dan in een tropisch regenwoud. In het hotel waren we uitgenodigd op een feestje aan het zwembad door 2 jongens die er werkten. We gingen daarna dan nog wel naar een karaoké. Nuja, dat is een beetje in het water gevallen. We hebben iets gedronken met die jongens (en da was écht ni de moeite) en daarna hebben we nog wat gezwommen. Dat was wel nog leuk, “nightswimming…”.
Daarna zijn we in bed gekropen. De nacht was kort en Lynn is ook ziek geworden. Gelukkig was het ’s morgens al wat beter en dan zijn we naar de “jungla” gegaan. Dit was een park met een klein parcourtje en “schommels”. Maar dan wel schommels van
We zaten gezellig wat “te keuvelen” en te genieten toen we merkten dat kleine vliegende insectjes, die lijken op ééndagsvliegjes, onze benen terroriseerden. We keken naar onze benen en zagen dat we vol kleine bloedende vlekjes stonden. “Verraderlijke beesten” dachten we. Maar gelukkig jeukten ze niet. Jeukten ze niet, inderdaad. Eens thuis begon het krabben als zot. We zijn nu maandag en deze dag was verschrikkelijk. We hebben echt al afgezien. Nu, na het park hebben we niet zo heel veel meer gedaan. We zijn terug naar het apenpark geweest omdat we een groot deel nog niet hadden gezien, met name de watervallen. Daar zijn we dan nog naar op zoek gegaan en hebben we gevonden. Het was een vermoeiende tocht maar ook een mooie. En de watervallen waren erg mooi. Ook hebben we kunnen genieten van een heerlijk zicht. Dat zal ik proberen op mijn blog te zetten (maar da lukt mij de laatste tijd dus niet meer) en anders zien jullie het wel als ik thuis ben.
Daarna hebben we onze bagage genomen en zijn we weer huiswaarts gekeerd. We moesten wel nog even wachten want we konden maar vertrekken als ons busje vol zat.
Na een half uur wachten konden we dan toch vertrekken. Dit in het donker. We zaten in een bus met twee jongens die echt veel te “vrolijk” waren. En de chauffeur maakten voor we vertrokken een kruisteken. “Hupla”, dachten we. Wij zitten goed. Gelukkig zijn we heelhuids weer thuis geraakt (tegen half
Nu over vandaag valt weer eens niet zo heel veel te vertellen, we zijn naar school gegaan waar we weer Engelse les moesten geven want de leerkracht van wiskunde en natuurwetenschappen was er niet. En in het weeshuis was het erg druk. De kinderen waren erg “zeurderig” en weenden veel. Het was dus een vermoeiende dag. Ik kruip zodadelijk mijn bed in want ik ben echt uitgeput.
28/04/2009
Vandaag moesten we weer Engels geven in alle klassen, ook in de kleinste. In de kleinste klas kregen de leerlingen juist een spuit als wij les aan het geven waren (alle klassen kregen gedurende deze 2 dagen spuiten op school). De leerlingen waren erg bang en het was wel leuk om dit eens te zien. Niet de spuiten geven zelf maar “de organisatie”. De verplegers komen dus met hun koelbox, gevuld met de spuiten, de klas binnen en de leerlingen komen één voor één, in willekeurige volgorde, bij de verpleger hun spuitje halen. De andere verpleger noteert ondertussen de namen van de kinderen die al geweest zijn. Het is wel een drukte van jewelste, wij hebben enkele leerlingen echt tot bij de verpleger moeten brengen omdat ze niet durfden. Achteraf waren ze wel fier dat ze die grote prik hadden overleefd natuurlijk, trots als ze zijn. De spuiten waren trouwens tegen rubella en tegen een ziekte waarvan je bolletjes krijgt.
Ook is er op schooltje een “speeltuintje” gearriveerd. We weten niet van waar dat juist komt maar het ziet er wel leuk uit. Het is niet meer zo nieuw maar het ziet er wel nog fris uit. J Er waren dan ook wel weer een aantal ouders die kwamen helpen het hele gedoe te placeren. Onze goalen daarentegen staan nog steeds mooi op de plaats waar ze vrijdag stonden.
In het weeshuis vandaag was het een beetje reorganiseren. De mama van sala 3 is nu al even ziek en vandaag verving de mama van mijn zaal (de liefste) dus die mama en kreeg ik een andere mama in de plaats, deze kwam van de baby’s. Vanwaar deze gekke organisatie weet ik niet maar het zij zo. Normaal gezien komt mijn mama morgen wel weer in mijn zaal en ik kan ik nog een laatste dag bij haar zijn J. Het was vandaag trouwens de dag van het eerste afscheid. De mama die ik vandaag had zal ik niet (waarschijnlijk nooit) meer zien. Ze gaf mij dan toch een knuffel en een kus als afscheid. Dat vond ik wel lief.
29/04/2009
Vandaag hebben we ons EHBO-materiaal versleept! Woehoe! Wat een klus. Lynn had haar trekkersrugzak boven gehaald en Nele haar sporttas en ik kwam er vrij gemakkelijk vanaf met een rugzak, maar ik droeg dan ook wel de computer. J Nuja, een hele belevenis dus want die busjes hier zijn zowiezo al klein (jaja zelfs voor ons, kleinere Vlamingen) en dan met die grote rugzak erin. Lynn bleef constant vastzitten en ik was dan haar superhero die haar redde uit die benauwde situaties. Nuja, we zijn er geraakt. We hebben dan op school alles mooi gerangschikt en van een “label” voorzien. De leerkrachten waren echt erg geïnteresseerd en lieten direct hun “appreciatie” blijken. Ze vonden het heel erg nuttig, of zo leek het toch. Ook heeft Lynn ondertussen de afbeeldingen in ons project gezet en is ons “EHBO-bundeltje” voor de leerkrachten eindelijk klaar. Normaal gezien, zo had Rianne ons een kleine maand geleden verteld, was er deze week (of toch voor “koninginnendag, 30 april) een bijeenkomst voor de leerkrachten. Ondertussen hebben we nog steeds niets vernomen en denken we ook dat dat er niet meer van zal komen. Wel een beetje jammer, maar we zullen wel weer zien.
In het weeshuis vandaag voelde ik mij een beetje triest. Ik vertelde mijn “mama”, Albertina, dat is mijn lievelingsmama, dat het mijn laatste dag met mij was en ze vond het heel erg jammer dat ik wegging. En ze zei telkens “Sarita, Sarita”. En dan kwam ik tot het besef dat ik die kinderen en die mama’s waarschijnlijk nooit meer zal zien. Ik wil wel terugkomen maar voor enkele maanden komen werken, dat zal mij waarschijnlijk nooit meer lukken. En wie zegt over een paar jaar dezelfde mama’s nog werken daar… Ik had het dus moeilijk vandaag en heb dan ook wel enkele traantjes gelaten. (Ik blijf natuurlijk ook een blijterke) Pff, morgen wordt waarschijnlijk nog erger. En volgende week is het echte échte afscheid.
We zijn vanavond trouwens weer naar de film geweest. Het was een goede, ik heb weer een aantal dingen niet gesnapt, maar toch was hij goed. De naam weet ik ook niet meer dus veel kan ik er niet over vertellen :p
30/04/2009
Vandaag is het alweer de laatste dag van april. Morgen begint de volgende maand en dat is ook de maand dat ik weer thuis zal zijn.
Vandaag heb ik dan ook EINDELIJK mijn bankkaart ontvangen. Deze is exact 1 maand onderweg geweest. Ze is 31 maart in België afgestempeld… Maarja, nu kan ik er helemaal nog niets mee doen want ze moet nog geactiveerd worden en morgen is het 1 mei en zijn de banken toe. Hopelijk was ik op tijd om “thuis” te verwittigen en is de kaart ondertussen al geactiveerd. In ieder geval, het zal al heel wat handiger zijn.
Nu, vandaag zijn we dus in de voormiddag thuis gebleven om de was te doen en naar de winkel te gaan. Morgenvoormiddag gaan we dan schilderen, hopelijk is alles dan klaar. Want BAH, ik ben het beu.
Pff, het afscheid op het weeshuis was natuurlijk verschrikkelijk. De kinderen achterlaten en zij die dat niet beseffen. En pff, weten da de meesten heel hun leven geen “thuis” van genoeg warmte en liefde gaan krijgen, da maakt het nog erger. Ik denk da wij voor die kinderen echt belangrijk waren, belangrijker dan voor die moeders denk ik. Ik krijg het er weer moeilijk mee nu ik het hier zo typ. Van hermana Julie hebben we nog een T-shirt en weeshuis zelf een tas gekregen. En Emma heeft ons dan toch bedankt en gezegd dat de deur altijd open staat.
Pff, afscheid nemen hoort erbij…
Ik haat het…
Geen opmerkingen:
Een reactie posten