en we zitten al in den helft

29/03/2009
Juist terug van het weekend met de Nederlandstalige school en Sarah begint alweer te typen. Eerst zou k zeggen, ik ben MOE. Het weekend was dus heel vermoeiend.
Vrijdag was heel erg leuk, we hebben al enkele stoten uitgehaald/gezien.
Eerst en vooral waren we op calla calla aan het wachten op Annemieke terwijl een camionette ons voorbij reed en zijn lading verloor. Alle palen lagen op de weg en het verkeer was even verstoord. Gedurende 5 minuten hoorde je,op zijn Boliviaans constant getuter. De Bolivianen zijn immers super ongeduldig in het verkeer.
Even later (op z’n Boliviaans/ Nederlands) kwam Annemieke aan met haar wagen volgeladen. Wij konden er dus niet meer bij. De taxi in dan maar.
Eens aangekomen en geïnstalleerd vertrokken we alweer want we moesten slaapzakken gaan halen bij Gemma thuis. (Zij woont niet zo ver van het domein.) Toen we aan het wachten waren op Annemieke om te vertrekken kwam een mevrouw ons iets vragen. We verstonden iets van een winkel en dat ze ons iets wou verkopen. Wij zagen cola staan en dachten: “Ja , dat willen we wel”. We vragen de vrouw dus de prijs van allerlei artikelen en vragen een cola en een water. Dan werd ons duidelijk dat de vrouw ons eigenlijk helemaal niets wou verkopen maar zelf iets wou kopen. Alweer een Spaanse blunder.
Hup naar Gemma dan maar!
Bij Gemma kregen we een lekker stuk broodpudding en daarna vertrokken we met de taxi naar het terrein terug. Met de auto vol met materiaal vertrokken we dan, hup de bergen in. Hier was de taxi echter niet echt op voorzien. Op een bepaald moment kon hij blijkbaar niet meer omhoog. Hij nam dan maar een aanloopje. Wij rolden een heel eind naar beneden met de taxi en hij reed met zijn achterkant een verhoogje op. En huuuuuuuuuuuuuuuuuuuuup daar gaan we. Volle gas vooruit de berg op! Wij vonden dat maar een beetje gek en lieten dit ook blijken aan onze gelaatsuitdrukkingen en klanken maar de taxichauffeur snapte niet wat er gebeurde. Nu ja, uiteindelijk zijn we dan toch zonder brokken aangekomen op de plek. Dus alles is goed gekomen. Behalve dan dat ik sindsdien mijn gsm niet meer heb gezien. Misschien komt hij nog uit bij Gemma thuis of in de auto van Annemieke of heel misschien wel bij Lynn of Nele in de bagage en anders zal ik dus eens in België een andere gsm moeten kopen. Hij was dan wel heel erg versleten, ik vind het wel jammer dat ik die telefoonnummers en smsjes kwijt ben.
Maar swat, ik heb er niet om getreurd, daarvoor is er hier te veel om van te genieten. Ons eerste spel bijvoorbeeld…
Eerst en vooral begon het weekend niet opperbest want het regende toen de kinderen aankwamen.
Maar na regen komt zonneschijn en dus zijn al onze activiteiten door kunnen gaan. Eerst hebben we de Olympische spelen gespeeld. De kinderen moesten dus verschillende spelletjes doen, dit in het thema kip.
Daarna hebben de kinderen een tocht moeten doen op het grote domein (zoals eerder vermeld heeeel erg mooi) waar het een beetje mis is gelopen want één van de twee groepen heb ik niet gezien waardoor ik dus een dikke 2 uur op een plekje heb gezeten en niemand gezien heb. En dat was voor mij behoorlijk saai.
Ik ben wel Lynn en Nele gaan redden die een rivier aan het oversteken waren om mij te vergezellen in die barre tijden van eenzaamheid.
Als we toekwamen hadden de groten een kip geslacht, want zo moest dat bij de Romeinen. Voor het nachtspel speelde ik dan ook een lijk en ik was vermoord omdat ik van de kip had gegeten. Venus, de godin van de liefde had mij vermoord uit liefde voor de kip.
Gelukkig hebben de kinderen de dader gevonden en kon ik in vrede rusten. Na even napraten zijn we dan gaan slapen. De nacht was heel woelig. Het heeft geonweerd en niet zo een beetje. s ‘Morgens werd Lynn dan ook helemaal nat wakker. Langs onder is er namelijk regen in onze tent binnengekomen. Het heeft dan nog even geregend en het was ook koud. Wij vertrokken dus heel goed ingepakt met een hele pak kleren aan naar het stadje Tipuipaya. Eens we daar uitstapten werden we eraan herinnerd dat na regen zonneschijn komt. Het was namelijk echt superwarm en ik had 2 truien en een jeansbroek aan. 2 truien en een t-shirt minder en een slavenpak aan trokken we het marktje in. Daar zouden de kinderen ons een uurtje later komen zoeken en ons beroep raden. Daarna kregen ze geld waarmee ze iets mochten kopen op de markt. Terug gingen ze te paard. Dat vonden ze wel er leuk.
Je leest het, het was voor de kinderen wel erg leuk denk ik. De timing heeft wel een heel weekend in de war gelopen en wij hebben beseft dat wij, Belgen organisatorisch wel wat meer gewend zijn. Maar ik denk dat het voor de kinderen niet zo heel erg was, een geslaagd weekend dus!
Zo, ik kruip erin denk ik. Mijn ogen vallen toe…



30/03/2009
Vandaag was de dag dat we ontdekten dat onze knikkerplaats weg is. We waren aan het werken op het schooltje in ons kantoortje bij Edgaar toen we hoorde dat er iets aan het gebeuren was op de speelplaats. We gingen maar eens kijken. We kwamen buiten en zagen een graafmachine. Servando vertelde ons dat de grond effen werd gemaakt. Wij dachen: “leuk”. En toen gebeurde het, we keken een keer goed en merkten dat onze knikkerbaan ook weg was gehaald, dat moest zogezegd. Jammer maar helaas, daar ging ons werk van een week of meer. Voor de rest hebben we gewerkt aan de vertaling van ons EHBO-bundeltje voor de leerkrachten. Dat is niet zo makkelijk aangezien we nog geen zin Spaans kunnen spreken (de lessen Spaans gaan niet snel vooruit). Maarja we doen ons best. In het weeshuis gaat alles zijn normale gangetje.

in memoriañ van de knikkerplaats...

31/03/2009
Vandaag begon de dag mooi met een stralende zon. Maar die is in Sacaba verdreven door lelijke regenwolken. Het was dus erg koud in ons kantoortje.
Er is vandaag dan ook niet zo veel spectaculairs meer gebeurd. We hebben gewoon verder gewerkt aan het vertalen van ons EHBO-project. Daarna zijn we weer naar het weeshuis gegaan.

01/04/2009
Vandaag was het weer niet zo heel spannend. We hebben verder vertaald aan ons EHBO-project en dat is nu dus klaar. Gisteren hebben we met Sylvia (onze lerares Spaans) dat ze zondag haar zus meeneemt, die is verpleegster. Samen met haar gaan we dan ons “gidsje” voor de leerkrachten overlopen op fouten. Er zullen er wel heel wat instaan aangezien we in het dagelijkse leven nog geen zin Spaans juist kunnen zeggen. Maar we zullen wel zien. Het Spaans gaat wel elke dag beter. Mede ook dankzij het project, want we moeten veel woorden opzoeken en die meerdere malen gebruiken. Ook hebben we gisteren bij Sylvia iets over de vervoegingen geleerd wat eigenlijk echt wel nuttig is.
Maar soit, we zijn dus klaar met de vertaling. We hebben ook nog wat aan de lay-out gewerkt. Wat er wel nog bij moet zijn prenten.
Morgen gaan we niet naar school aangezien we zaterdag weer gaan schilderen. Daarvoor is met de ouders afgesproken om 8u ’s morgens. Dat betekent dus nog vroeger opstaan en dat in een weekend! Maarja, ook dat zullen we wel overleven. Ook heeft Edgaar, de medewerker van foster parents op deze school, ons uitgenodigd op een optreden van zijn Afro-Boliviaanse muziekgroep. Hij vroeg ons of we graag dansten en stelde dan voor om te komen. Dus dat beloofd wel iets leuk te worden.
Op weg naar huis hadden we vandaag iets vreemd voor. We namen, zoals elke dag, de bus nr 209 maar die reed vandaag een andere route. Waardoor we dus niet langs onze wijk reden. We zijn dan maar afgestapt van de moment dat we dat doorhadden en hebben een taxi genomen. We snappen niet waarom we een andere route reden. We zullen wel zien een volgende keer.
In het weeshuis heb ik vandaag gezongen en gedanst met de kinderen. De meesten keken gewoon maar het was wel leuk. De kinderen hadden ook nieuw speelgoed gekregen, ze hebben met nieuwe ballen gespeeld. En dat was ook wel eens leuk én nodig.

02/04/2009
Hèhè, we zijn juist terug van ons “avondje uit”. Edgar had ons, zoals gisteren vermeld, dus uitgenodigd. Hij ging optreden met zijn “band”, en dit om 9u-half10. Wij, een klein uurtje te laat hadden de “place to be” na eventjes zoeken dan toch gevonden en waren erg benieuwd. Vol grootste verwachtingen gingen we de “discotheek” binnen. Maar er was geen Edgar, eigenlijk helemaal géén volk te bespeuren. Dan zijn we nog maar eventjes een beetje gaan stappen en besloten we om het bekende Boliviaanse bier “tiquina” te drinken. Nu, ik vind bier sowieso al niet zo lekker en dit bier vormde geen uitzondering. Terwijl we op een plekje aan het zitten waren met het bier kwam er een jongetje (met een busje lijm in zijn hand) naar ons toe om geld te vragen. Omdat Nele haar bier toonde bleef het ons maar lastig vallen en zei hij dat hij het bier wou voor zijn grote broer. Hij liet ons dus niet meer gerust en ging zelfs naar “zijn grote broer”. Wij beslisten ondertussen maar om een taxi te nemen. Maar dat ging ook niet zo snel en het jongetje bleef ons (blootvoets) volgen. Toen we uiteindelijk in een taxi stapten gaf hij Nele dan nog een duw en zijn we weggereden. We zijn dan nog even een ijsje gaan eten (Lynn en Nele dan) en dan zijn we maar terug gegaan naar de discotheek. Weer was er geen Edgaar te zien en wisten ze ons ook te vertellen dat hij gewoon thuis was en niet ging komen. We zijn wel nog even gebleven en hebben “afro-Boliviaans” gedanst. Guan leerde ons direct de kneepjes van het vak. Na een uurtje zijn we dan toch maar vertrokken aangezien wij echt zowat de enigen waren in de discotheek. Ook dit ging niet zo maar. Opeens wouden de jongens voor ons spelen. Na een dikke 5 minuten is het ons dan toch gelukt om te vertrekken en zo lig ik dus nu in mijn bedje. Aangezien het morgen vrij druk is, we gaan naar de stad en de cancha, moest ik nu nog in mijn dagboek typen om morgen te kunnen posten.
Voor de rest is er vandaag niets speciaal gebeurd. We hebben de was gedaan (heel veel was) en daarna zijn we gaan werken. Ook onze Spaanse les hadden we vanmiddag omdat het morgen wat slecht viel. Maar soit ik sluit af, tot binnenkort!