Sarah Van Mele: Sarah in Cochabamba

25/02

In Miami, daar ben ik nu. Het is nu 20.07u lokale tijd. 02.07u bij jullie in België. Wij drieën hebben er al een hele vlucht op zitten maar alles is tot nu toe vlot verlopen. Onze bagage hebben we nog niet gezien, hopelijk zit ze op de juiste vlucht.

We beginnen hier stilaan ook wel een beetje moe te worden. We zijn al lang wakker en hebben de laatste dagen ook niet echt optimaal geslapen.

Het vertrek was echt VER-SCHRIK-KE-LIJK! Pff dat wil ik nooit meer. Al da wenen, al die tranen al die trieste gezichten. We mogen er niet te veel aan denken dat we zo ’n lange tijd wegblijven want dan wordt het wel triest. We moeten vooral genieten van de momenten, hoewel ik enkele mensen wel superhard zal missen.

Maar nu even over de reis al. Eens in schiphol aangekomen is alles gewoon gebeurd, we zijn ingecheckt, iets gaan eten (ik heb immers altijd honger ) en dan zijn we op het vliegtuig gestapt. We hebben dan naar wat rondgekeken. Nele zag bergen, treinen, velden zo’n 1000 kilometer boven de grond. Ik denk dat ze de ontdekker is van iets groots. Zo een beetje zoals Colombus (ik heb daar in mijn stage nog les over gegeven). Als jullie trouwens denken dat we alleen maar treuren om jullie dan zijn jullie fout. We hebben ook al heel wat gelachen. Zo weten Lynn en Nele niet dat ze hun gordel moeten losmaken als ze willen opstaan. Ik heb dan weer, handig als ik ben, mijn appelsap uitgekapt. Die broek zal dus al gewassen moeten worden.

26/02

In Cochabamba, daar ben ik nu. Vandaag was echt niet leuk! De vluchten zijn goed verlopen dus dat zat wel goed maar de reis duurde te lang. In Miami hebben we gisteren dus tot 23u moeten wachten op een vlucht (wat voor ons eigenlijk al suuuuperlaat was) en dan hebben we moeten slapen op een vliegtuig, wat dus ook helemaal niet handig was. Maar dan toch, eindelijk geland in La paz. Moe maar blij om eindelijk op Boliviaanse grond te kunnen staan stapten we af. Daar moesten we echter lang wachten en we voelden ons alle drie erg moe.

La paz ligt dan ook op erg hoge hoogte waardoor de lucht heel ijl is. Ik was echt niet goed daarvan. Ik heb nog

een hele tijd hoofdpijn (lees barstende) hoofdpijn gehad. Je kan dus wel geloven hoe blij ik was (en ik niet alleen) dat we geland waren op Cochabamba. Daar stond Rianne op ons te wachten. Annelies en Anna kwamen onze bagage ophalen met het busje. Daarna zijn we naar onze verblijfplaats gereden. Hier waren wel nog enkele problemen mee. Het was namelijk zo dat Alex (de eigenaar van Bolivianhouse) opeens niks wist van onze komst. (Terwijl hij op onze mails meerdere malen heeft teruggestuurd). Maar kom, we reden dus naar onze verblijfplaats. We zijn hier echt met ons gat in de boter gevallen. We logeren hier in een groot “appartement”. Er zijn 3 slaapkamers, 2 badkamers en een erg mooie keuken. Er staat zelfs een tv! Het is hier echt wel mooi. Niet zoals bij ons ma

ar echt wel erg leuk. Het huis is van een vrouw, Yolanda. Het appartement ligt

achter haar huis, en ze komt geregeld over de vloer. Een heel vriendelijke, sympathieke vrouw.

We hebben daarjuist ook voor het eerst gekookt. We wouden macaroni met kaas en hesp maken. in Bolivië hebben ze dus gee

n hesp dus dat werd dan al met kip. Maar kom, aan het koken geslagen. Nele heeft de

kaassaus gemaakt, ze was niet zo goed gelukt maar volgende keer beter!

Het is hier eigenlijk echt wel mooi als je buiten rondkijkt. Vuil, maar mooi.

Ik stel echter wel voor da ik nu mijn computer sluit en in mijn bedje kruip. Mijn ogen vallen toe dus ik zal maar luisteren naar de eisen van mijn eigen lichaam :p.

28/02/09

Hèhè, vandaag zijn we al voor de derde dag hier. Gisteren vond ik geen tijd om iets in mijn dagboek te schrijven dus begin ik deze morgen met een stukje…

Gisteren zijn we voor het eerst naar de stad geweest in Cochabamba samen met Yolanda, de eigenares van ons “huisje” (ik noem het een huisje omdat het eigenlijk echt een huisje is, en dan nog een groot huisje). Maar nu terug naar de stad. Man man, zo druk. Echt overal zijn auto’s en mensen. Yolanda verteld ons dat we telkens dicht bij de kant van de huizen moesten lopen (vanop de straat zouden ze ons misschien kunnen overvallen ofzo). Maar swat, niet alleen veel mensen in de stad. Er waren ook erg veel winkeltjes (massa’s juweeltjes), een hoop bedelaars. Eerst zijn we naar het postkantoor gegaan. Yolanda vertelde ons dat als je post stuurt dat dat 5 dagen tot 2 weken onderweg kan zijn (als je de snelle post kiest). Vandaag kopen we misschien kaartjes, we zullen zien want we hebben nog wel even tijd om kaartjes te sturen hé. We hebben ook een simkaart gekocht voor in onze GSM (Lynn en ik hebben er één voor ons 2). Hierdoor zijn we voor de mensen hier van ons project bereikbaar en kan er ook vanuit thuis naar ons gebeld worden.

Ik ga hier even afronden, we gaan naar de winkel en vanmiddag naar carnaval, het belooft een hele belevenis te worden. We hebben daarna ook afgesproken met enkele Nederlandse meisjes die in Bolivian house logeren. Ik ben benieuwd.

Swat tot vanavond of tot morgen!

1/03/2009

Gisteren carnaval in Cochabamba. Choh, wat was dat! Eens we dichtbij de optocht kwamen werden we bekogeld met waterballonnen (van een vuile rivier en wie weet wat daar nog allemaal bijgevoegd werd), bespoten met waterpistolen en met een mousse. Om naar de optocht zelf te kijken stonden we wel goed en droog. De stoet was erg mooi, ook wel anders dan in België. De mensen hadden erg mooie of traditionele kledij aan en dansten. Het was wel een hele belevenis daar, ook wel leuk maar we waren toch blij dat we daar weg waren. Ook al hadden we een poncho aan, we waren toch behoorlijk vuil (met die mousse en water werd vooral in het gezicht gespoten) en die ballonnen tegen je krijgen kon behoorlijk pijn doen. Dan maar te voet naar huis. De weg was immers niet moeilijk, telkens rechtdoor. En daar zaten we dus fout. Blijkbaar was de weg helemaal niet zo makkelijk. Al snel zaten we op een stuk dat we niet herkenden. We dachten aan wat Sien ons vertelde, niet onzeker lijken, en dat pasten we dan ook toe. Waardoor we waarschijnlijk steeds verder en verder verdwaalden. We hebben dan in een winkel toch maar de weg gevraagd en die stuurde ons weer even in de juiste richting. En juist toen we beslisten om toch maar een taxi te nemen herkenden we het weer en raakten we weer op de juiste weg. Eens “en casa” hebben we ons snel opgefrist en zijn we weer vertrokken met de taxi naar Bolivian house. We zijn dan samen met 3 Nederlandse meisjes: Martien, Marloes en Judith een hapje gaan eten in een pizzeria. Het was er erg lekker. Het deed ook wel deugd om eens met iemand Nederlands te praten en uitleg te vragen over dingen. (Yolanda doet haar best maar het is zo vermoeiend omdat alles erg lang duurt om te vragen). Maar lieve mensen, hier sluit ik af. Vandaag gaan we nog eens naar het inernetcafé en voor de rest zullen we thuis blijven aangezien “domingo” weinig te doen is.