al een maand bolivia

hier gaan we weer...

26/03/2009

Vandaag zijn we al weer donderdag, en voor mij is het 10 over 2. Dat betekent dat onze werkweek er al weer bijna op zit. Nog één keer naar het weeshuis en ons weekend begint. Dit weekend wordt echter wel heel druk en vermoeiend aangezien we met de Nederlandstalige school op “kamp” gaan. We moeten daar vanavond of morgen nog wel wat aan voorbereiden. Euhm, nu moet ik even denken wat ik ondertussen nog gedaan heb. Gisteren, woensdag zijn we in de voormiddag ons geld gaan halen om basketringen/handbalgoalen te betalen voor het schooltje. Hiervoor hebben we wel geld moeten bijleggen (buiten het geld inzamelen dat we gedaan hebben voor ons vertrek). Maar het was een koopje en heel leuk voor de kinderen. We wouden hiervoor onze dolars ’s morgens eerst gaan omwisselen in Cochabamba maar daar waren op dat vroege uur nog geen “dollarwisselaars” in de buurt. We hebben dan maar de bus* naar Sacaba genomen en daar hebben we op het pleintje in de bank onze dollars gaan wisselen. (Ahja, we hebben van de rekening met het geld dat we hebben ingezameld voor onze projecten hier in dollars afgehaald omdat Rianne ons vertelde dat dat goedkoper uitkwam. Maar er komt dus wel heel wat aan te pas want dan moet je dat geld uiteraard ook wel gaan wisselen) Enfin, uiteindelijk is het ons dan toch gelukt geld te wisselen en hebben we de goalen kunnen betalen. Daarna hebben we verder gewerkt aan ons EHBO-foldertje voor de leerkrachten dat we vandaag in het Nederlands hebben afgewerkt. Volgende week vertalen we het naar het Spaans. Ahja, en we hebben vandaag een echte bureau gekregen bij Edgaar (een medewerker van Fosterparents hier in Bolivia) in zijn “kantoor”. Nu zitten we dus op echte stoelen en aan een echt bureau. Veel beter voor onze poepjes.

Ondertussen vertelde mijn papa dat mijn bankkaart via de post onderweg is en hopelijk heb ik ze dan volgende week.

Vanaf morgen zijn wij op kamp met de nederlandstalige school en ik zal dus enkele dagen niets kunnen bijvullen maar dat zal ik dan later wel doen.

* Op die bus stappen, daar moet ik nog iets over vertellen. We wisten niet goed welke bus we moesten nemen dus vroeg ik dit aan een bus die passeerde. Ik vroeg dit aan een buschauffeur en hij zei dat hij in de juiste richting ging. Ik mompel iets van “ja, hij gaat naar “Amerika” en ik stap op. Ondertussen reed die bus echter verder. Zonder Lynn en Nele, zij stonden eerst wat te kijken naar mij en ik naar hen want alledrie wisten we niet wat er gebeurde. Daarna zetten ze de achtervolging in. De bus stak een vrij druk kruispunt over en Lynn en Nele ploeterden tussen de auto’s. Telkens de bus een beetje stopte, stopten zij ook even. Ik nog steeds sprakeloos, riep dan uiteindelijk maar “Senior senior”(dit was het enige dat ik toen kon bedenken). En uiteindelijk is die chauffeur na een 20-tal meter verder toch gestopt en zijn Lynn en Nele opgestapt. Gelukkig maar. Want ik had helemaal geen geld dus zou de bus ook niet kunnen betaald hebben.

24/03/2009

Hèhè, weer een voormiddag Sacaba zit erop. Ik heb gisteren niets meer kunnen schrijven aangezien we ons weer hebben moeten haasten. We zijn thuisgekomen, hebben gegeten (niet afgewassen, ondertussen staat er een grote berg afwas) en zijn vertrokken naar Annemieke waar we weer een vergadering hadden voor het weekend. Deze heeft erg lang geduurd, om half 1 lagen we pas in ons bed. Het was gisteren over het algemeen wel een erg vermoeiende dag. We zijn in de voormiddag naar Sacaba gereden met de bus om dan weer naar Cochabamba te gaan op zoek naar basketringen voor op de speelplaats en om daarna dan weer naar Sacaba te gaan om ons houten plaatjes voor in de klassen op te halen en dan vervolgens weer naar Cochabamba te gaan met de bus. We hebben ons dan ook nog eens erg moeten haasten om op tijd op het weeshuis te zijn. Erg veel hebben we niet echt gedaan dus want het was een kale reis. Wel had de papa van de ouderraad, die ondertussen ook een naam gekregen heeft nl “Vidal”*, vanmorgen een nieuwe prijs van een bedrijfje dat wel basketringen kon maken. Hier in Bolivia kom je bijna op elk pleintje en basketbalring met daaraan een goal tegen. Zoiets gaan wij nu ook laten maken voor op het schooltje. Het belooft erg leuk te worden en we zijn benieuwd. Ondertussen zijn we dan vandaag aan ons EHBO- project begonnen. Maar hiervoor moesten we eerst een bureautje maken. In een klaslokaal dat overbleef en waar geen deur instaat en een raam ontbreekt, zijn we dan maar eerst begonnen met het maken van een bureautje. Dit hebben we gemaakt met planken die nog ergens op het terrein liggen en met bakstenen die we ook gevonden hebben op het terrein. Makkelijk zit het allesbehalve en het is er erg koud aangezien het “trekt” in dat lokaaltje en de zon het hier al een hele tijd laat afweten maarja, we hebben onze stek. We zijn dan begonnen aan het uitschrijven van een handleiding voor EHBO. Hier zijn we aan begonnen in het Engels zodat Sylvia, onze lerares Spaans en haar zus (die verpleegster is) ons kunnen helpen met de vertaling ervan. Er wacht ons nog een heleboel want het is niet zo makkelijk maar we zijn dan toch eindelijk van start kunnen gaan. Aangezien het verven voor ons drieën alleen een beetje teleurstellend is (het gaat namelijk heel traag vooruit en we zien het dus niet klaar geraken) hebben we aan Vidal gevraagd of het mogelijk zou zijn als we op een zaterdag eens met alle ouders zouden verven. Dit zou geen probleem zijn en we hebben afgesproken dat we niet deze zaterdag maar de volgende met z’n allen gaan verven. Hopelijk lukt het, maar als er een paar ouders komen zal het verven niet zo lang duren en is het hopelijk op één dag klaar.

Zo, hier laat ik jullie weer want we moeten bijna vertrekken naar het weeshuis.

Doei!

*Vidal is een erg vriendelijke meneer en hij wil graag Engels leren. Hij denkt dat wij ook graag Engelse muziek luisteren (wat ook wel zo is) en elke keer als wij meerijden met hem in de auto gaat de medley van Grease op. Deze laat hij dan telkens enkele keren horen en hij kijkt telkens achterwaarts in zijn spiegel om te zien of we aan het meezingen zijn. We kennen deze medley dus nu al bijna vanbuiten en we gaan hem nog 2 maanden horen waarschijnlijk. Lang leve Greace!

22/03/2009

Het is nu zondagochtend half 9 plaatselijke tijd en ik ben gisteren niet meer aan verslag uitbrengen toegekomen dus dan doe ik dat nu maar. In de voormiddag heb ik met Siemen en met mijn gezinnetje gebeld. Dat heeft mij echt deugd gedaan. Daarna hebben we opgekuist en onze was gedaan en zijn we vertrokken naar Sacaba waar we rustig gingen schilderen aan het schooltje. Zo rustig is dat nu wel niet kunnen gaan want er was blijkbaar een vergadering op de school. We hadden dus weeral veel bekijks door mensen die ons nog niet gezien hadden. Alleszins, de meeste klassen waren vrij dus we konden ons deeltje wel verven. Als we het nog niet wisten, weten we het nu. Het verven gaat traag vooruit. Ondertussen zijn we bijna klaar met de groene klassen maar hebben we wel nog een heleboel te gaan. We hopen dat dit nog klaar zal geraken. Zo lang zijn we hier immers niet echt meer. We zijn dan rond 6u weer naar huis vertrokken. Dit verloop niet zoals gepland. Er reden namelijk maar weinig bussen meer en we hebben daar dus wel een half uur staan wachten. Dan zijn we maar beginnen stappen naar huis. (En het was al wat aan het schemeren want hier in Cochabamba wordt het snel donker.) Gelukkig kwamen we nog een busje tegen en zijn we toch naar huis gekund met de busjes. Daarna zijn we war gaan eten in een Amerikaans restaurant “Thuesday”. Het was er wel erg lekker, dat kunnen we nog eens doen.

Ahja over mijn bankkaart, mijn mama heeft gebeld met de bank thuis en deze hebben kunnen zeggen dat er tot 2 maart geen geld meer is afgehaald van mijn bankkaart dus dat is goed. Ook wordt er maandag een bankkaart naar mij opgestuurd en zal ik deze hopelijk dus snel hebben. De kaart blijft echter wel geblokkeerd tot ik heb bevestigd dat ik ze ontvangen heb.

Voorlopig zal mijn mama geld storten op een andere rekening en zal ik dus wel geld hebben. Hopelijk is dit wel snel van de baan want makkelijk is het niet.

Voor de rest stel ik het nog steeds erg goed en ik hoop van jullie hetzelfde ;)

Vandaag zijn we naar Quicacolla geweest. Ook hier was een marktje. Deze was wel erg groot en was wel heel gezellig. De marktjes hier zijn immers wel altijd zeer druk. Én en wat wij het beste vonden aan vandaag is dat de zon er weer door kwam. We zijn dan ook in de namiddag een beetje gaan zonnen en de plaatselijke fontein ingedoken. En ja hoor, mijn huid is nog steeds niet gewend aan deze zon. Ik zie dus weer rood. Maar ik blijf erin geloven dat mijn huis tegen dat ik terugkom écht Boliviaans is geworden en ik dus bruin én voldaan thuiskom. Morgen begin ik weer aan een nieuwe week. En deze belooft een drukke week te worden want in het weekend gaan we op kamp met de Nederlandstalige school. Morgen hebben we dan ook weer een vergadering normaalgezien. Dus er zal waarschijnlijk weer een dag tussen zitten voor ik weer iets zal neertypen.

Groetjes,

Sarah

wat me gisteren niet lukte om te posten...

20/03/2009

Even vertellen over gisteren. Dan zijn we niet naar het schooltje gegaan en hebben we aan ons verslag voor Nederlands gewerkt. We hebben dit gedaan zodat we morgen, zaterdag rustig kunnen verven op de school zonder dat de kinderen in de klas zitten. Het is hier ondertussen al enkele dagen niet zo’n mooi weer. Het regent hier al elke dag. Hopelijk komen er mooiere dagen aan. Maar dat zit er wel in want vandaag is de laatste dag van het regenseizoen (zomer dus) en zal het minder gaan regenen. De temperatuur zal dan weer niet veel veranderen dus dat ziet er goed uit. Voor de rest heb ik ook nog minder nieuws. Mijn bankkaart die vorige week is ingeslikt in een automaat en is spoorloos. Waarschijnlijk is ze er door iemand anders uitgenomen. Dit is niet zo’n goed nieuws. Hopelijk is er geen geld afgehaald want dan ben ik al mijn spaarcenten kwijt die ik speciaal voor deze reis op mijn kaart had gezet.
Straks hebben we weer onze volgende Spaanse les. Hopelijk leren we weer wat bij want bv. u bankkaart terugzoeken in het Spaans is niet zo makkelijk.
Ahja, straks gaan we ons visum verlengen. Sylvia (onze leerkracht Spaans) vertelde ons dat we niet mogen zeggen dat we hier zijn voor vrijwilligerswerk of voor school want dan vragen ze verscheidene papieren. We moeten dus zeggen dat we toeristen zijn.
Het spijt mij trouwens dat mijn verslagen steeds korter worden maar het wordt hier steeds drukker en de essentie staat er wel degelijk in hoor.

alweer een berichtje uit Bolivia

18/03/2009
Hey België! Vandaag zijn we moe vertrokken naar het schooltje. De vergadering gisteren heeft nog wel een tijdje geduurd. Het was en regenachtige dag in Cochabamba/Sacaba. Op het schooltje hebben we vandaag geverfd. En ook het onkruid van onze knikkerbaan uitgetrokken. En hier in Bolivië is de grond heel droog en dus die wortels zitten diep. Dat ging dus niet zo makkelijk. Gelukkig had Servando gereedschap voor ons waardoor het wat makkelijker ging.
We hebben vandaag ook veel pech gehad met de bussen. Zo heeft onze bus ons veel te snel afgezet op een plek waar we vanmorgen niet moesten zijn en hebben we dus nog een bus extra moeten nemen. In het terugkomen hebben we dan weer superlang moeten wachten op een bus zodat we maar net op tijd thuis waren om te eten en razendsnel naar het weeshuis te vertrekken. Mijn excuses maar hier ga ik stoppen, voor de rest heb ik niet zo veel te zeggen over vandaag.

17/03/2009
Vandaag ga ik niet veel typen. We zijn vandaag om de verf geweest en om vijzen om onze latjes (om de papieren op te hangen) te kunnen ophangen. Daarna hebben we verder gewerkt aan onze “knikkerplaats”. We hebben een terrein afgebakend met grote stenen die er lagen en hebben er nog wat zand gelegd. Zo is het makkelijker om te knikkeren. Morgen gaan we het onkruid wieden. Daar krijgen we gereedschap voor van Servando. Voor de rest is alles zij normale gangetje gegaan. In de namiddag zijn we weer naar het weeshuis gegaan. Omdat het geregend had was dat niet zo leuk want dan moeten de kinderen binnenblijven. Ahja voor de geïnteresseerden, ik zie nog steeds mooi rood. Als ik zin heb zal ik vanavond nog eens aftersun smeren.
Ziezo, wij zijn klaar voor onze eerste les Spaans. Straks gaan we naar Bolivian house voor onze vergadering in verband met het kamp van de Nederlandse school.
Tot morgen!

16/03/2009
Hey daar. Vandaag hebben we gewerkt als echte werkvrouwen. We hebben onze eerste boom op de speelplaats geplant. Daarna zijn we begonnen aan het maken van een knikkerbaan. Daarvoor moesten we zand versleuren. En dat in de blakke zon. Ik had mij niet ingesmeerd en we hadden ook geen drinken. Gevolg, Sarah was uitgedroogd en is weer eens verbrand. Dit keer is mijn hele linkerhelft aan het gloeien en ziet mijn neus mooi rood.
Ik hoop dat het vandaag lukt om te slapen want ondanks alle luxe hier slaap ik hier niet zo goed. Dat komt vooral omdat da zon ’s morgens heel vroeg komt piepen.
Ik ga hier al stoppen. Het weeshuis vandaag was superleuk. Ik begin echt plezier te krijgen in het bij die kindjes zijn. De kinderen lachen steeds meer als ik met hen speel. En ik kan hen echt aan het lachen brengen. En dat is het enige wat ik voor hen kan doen, hen een beetje gelukkig maken.

15/03/2009
Hoi hoi
Het is nu zondagochtend en we hebben er best wel alweer drukke dagen opzitten. Vrijdag zijn we vroeg opgestaan om de cursus van Engels aan te passen. Er stonden namelijk nog wel een groot aantal fouten in. Daarna zijn we naar de stad geweest om deze cursussen te kopiëren voor alle leerlingen. Deze zijn we dan zaterdag gaan halen. Wat ik nog niet had gezegd is dat mijn bankkaart vrijdag is opgeslorpt in de bankautomaat. Ik wou geld afhalen en opeen kwam erop dat ik mijn kaart er niet juist had ingestoken, hoewel ik ervan overtuigd ben dat ik dat wel deed. Hoe dan ook de zoektocht naar mijn bankkaart is geopend. We zijn vrijdag met goede moed op zoek gegaan naar het ATC-gebouw. Maar we hebben het helaas niet gevonden. We hadden ’s middags ook afgesproken met Annemieke, die leerkracht van de Nederlandse school. Naar haar hebben we dan even gebeld met de vraag waar we moesten zijn. Zij vertelde ons dat het heel lang kon duren voor mijn kaart in dat ATC-gebouw kon zijn en ging voor mij eens bellen dan. Nu, zondagochtend zijn we nog steeds geen stap verder. Annemieke probeert morgen opnieuw, hopelijk meer geluk dan. Het is niet zo leuk om op de kap van een ander te leven nu dus ik hoop echt dat dit snel opgelost is.
Vrijdagavond hadden we ook nog afgesproken met Sylvia, zij is een leerkracht die ons Spaans zou komen geven. Dit 3 dagen in de week, dinsdagavond, vrijdagmiddag en zondagavond. Het zal ons alledrie 15 euro in de week kosten. Niet weinig maar het is een kans om hier Spaans te leren. Hopelijk komen we terug als 3 viertalige meiden. (Het Engels en het Frans wordt hier ook geregeld getraind, in het weeshuis dan want Bolivianen kennen geen woord Engels.)
Toen we vrijdag bij Annemieke waren had zij ook een vraag voor ons. Ze vroeg ons of het ons leuk leek om mee te gaan met de kinderen van de Nederlandstalige school op kamp. Dit over twee weken al. De kinderen gaan namelijk voor een weekendje weg dan. Wij hebben toegezegd en gisteren zijn we gaan kijken naar de plek waar we dan zouden “kamperen”. Het is echt een prachtige plek. Ik doe mijn best om foto’s op mijn blog te zetten. Het lijkt ons erg leuk om dit te doen.
Zo merk je, de tijd zit hier snel vol. Ons programma is telkens goed gevuld.
Vanavond meer nieuws over wat we vandaag deden (dit staat nog niet helemaal vast).

Ok, vandaag zijn we naar Cliza geweest, dit is een stadje waar er een grote markt is. Het marktje was wel mooi maar niet zo héél speciaal. Vooral de tocht er naartoe hebben we genoten. We reden echt door een prachtige omgeving met mooie bergen en een mooi meer waar we op de terugweg even gestopt zijn. Ook hier heb ik foto’s van en deze zal ik proberen publiceren (misschien op mijn facebook).
Ahja, de leerkracht Spaans was ziek dus deze hebben we niet gezien vandaag. Dinsdag meer succes.

Al twee weken sarahbolivia

8/03/2009

Hey daar!

Het is ondertussen al even geleden dat ik nog iets getypt heb. Ik besefte niet dat het al zo lang geleden was. Ik zal maar beginnen bij het begin. Vrijdag zijn we dus niet naar de gevangenis geweest. We hebben een hele voormiddag gewacht maar Rianne is niet geweest. We hebben dan ondertussen ons verslag voor de lectoren van Sint Lieven getypt. In het zonnetje!

Daarna zijn we onze inkopen gaan doen. En voor een hele week inkopen zijn we hier 300 Boliviano’s of 30 euro kwijt. Dat hebben we goed gedaan! ;-)

In de late namiddag zijn we dan naar het verjaardagsfeestje geweest van Rianne en Anna. We waren verrast want we wisten niet goed of we nu al dan niet verwacht werden aangezien we geen adres ofzo gekregen hadden. Toen we thuiskwamen van het internetcafé stond Yolanda ons in paniek op te wachten en zijn we dan maar razendsnel vertrokken naar het feestje. Het was wel erg gezellig. Rianne vertelde ons ook dat ons project een beetje veranderd is. We gaan nu elke week één les Engels geven. Dit in 3 klassen, de twee hoogste jaren van het lager en het middelbaar als ik het goed begrepen heb. We mogen dan ook telkens met ons drieën lesgeven dus dat vind ik ook wel super. Ik ben ervan overtuigd dat we met Engelse les deze kinderen écht iets bijleren en het goed is voor de plaats van Bolivia in de wereld. Ik kijk er dus écht naar uit om erin te vliegen. De lessen beginnen volgende week al.

Nu terug naar het feest. Op het feest hebben we ook kennisgemaakt met Annemieke. Zij is een leerkracht in de internationale school, waar Sien vorig jaar lesgaf. Ze was erg vriendelijk en vroeg ons om alstublieft een lessenpakket te maken over afval als we de laatste weken lessenpakketten gaan maken voor onze school. We vinden dit ook een goed idee en zijn dit dan ook van plan. We zijn ook volgende vrijdag al uitgenodigd bij Annemieke thuis om samen te “lunchen” zoals ze dat in Nederland zeggen. Dat vinden we erg leuk.

Nu over gisteren,

We zijn gisteren naar de cancha geweest. Dat is een groooooooote markt, waarschijnlijk de grootste van Bolivia (gelezen in Trotter). Ze verkopen er werkelijk alles. En dit ook allemaal erg goedkoop. Ons oog viel op de mooie juwelen, de typische Boliviaanse doeken en op de muziekinstrumenten. Er waren erg mooie gitaren en andere instrumenten. Jammer genoeg is het moeilijk om van hieruit een gitaar mee te brengen. Je kan het wel opsturen per post maar dan duurt het ongeveer 2 maanden vertelde Yolanada ons. Het zijn wel erg mooie dus misschien overweeg ik het wel.

Over het algemeen was de Cancha heel erg groot. We hebben er nog niets gekocht maar dat komt er zeker van J. ’s Avonds zijn we gaan eten in de burger king. Eindelijk nog eens frietjes. Ze waren wel nog niet half zo lekker als in België maar toch, het was wel eens leuk. Daarna hebben we nog eens de Prado afgestapt. Je vind er verschillende karakokebars/discotecas. We zijn nergens binnen geweest aangezien we best eerst eens rondvragen waar het goed te vertoeven is J. Er waren ook enkele “kraampjes”(lees dekentjes met juwelen erop) waar we een paar oorbellen en een gevlochten armbandje hebben gekocht. Er waren erg mooie dingen te koop. Hier komen we zeker nog eens terug, met een beetje meer geld. Hoewel deze ook niet duur waren. Lynn en ik hebben allebei een paar oorbellen gekocht samen voor 12 Bolivianos, dus ongeveer 1,2 euro.

Maar soit, ik sluit hier af. We gaan straks naar El Christo en daarna nog naar een meertje.

Vanavond of morgen meer daarover!

08/03/2009

Het is nu zondagnamiddag en we zijn net terug van El Christo. Dit is een Christusbeeld op een berg. Als je in Cochabamba bent zie je hem telkens pronken op de berg. Daarom wouden wij het graag eens bezoeken. Het was echt een uitstap die de moeite waard was. We zijn met de kabelbaan naar boven gegaan. Van daarin konden we al genieten van het mooie uitzicht. Als we aankwamen bij El Christo zagen we dat hij echt wel immens groot was. We hebben ons neergezet en even van het uizicht genoten. Wat later ontdekten we dat we ook binnen konden in El Christo. Er waren kleine kijkgaten waardoor je dan naar buiten kon kijken. Eens we buiten kwamen hebben we nog even enkele foto’s getrokken van het uizicht en de trip naar beneden kon beginnen. Deze vond ik wel vrij zwaar, in de blakke zon, pal in de middag (ze hebben ons gezegd dat dit het beste tijdstip was, voor de criminaliteit dan) een berg afdalen maar het was wel de moeite. Toen we beneden kwamen kochten we een flesje cola en genoten we nog wat van het zonnetje.

09/03/2009

Vandaag zijn we maandag, de nieuwe week is dus weer begonnen. We zijn vandaag naar Rianne gegaan om de Engelse lessen te bekijken. We hebben van haar een methode gekregen en deze zullen we dan volgen. Als wij weer naar België vertrekken neemt zij de Engelse lessen van ons over. De lessen zullen telkens 45 minuten duren en zullen hetzelfde zijn in de drie klassen: het vijfde leerjaar, het zesde leerjaar en het eerste middelbaar. Ze zullen telkens plaatsvinden op maandag. Het is wel nog nodig dat we nog wat materiaal maken (woordkaarten en dergelijke). De Engelse lessen zijn eigenlijk ook goed voor ons Spaans, zo leren wij de Engelse woorden bij in het Spaans en leren we ook Spaanse zinnen maken om de vertaling te kunnen geven van enkele instructies die we zullen geven. De bedoeling van ons is immers dat we voornamelijk Engels zullen praten en dat de kinderen de opdrachten zullen uitvoeren aan de hand van demonstraties door ons gegeven. Zo leren de kinderen volgens mij (en ook volgens de andere twee) het best Engels. Door het te horen en het te spreken.

In de namiddag gingen we weer naar Salomon Klein. Het is nog altijd erg zwaar. Het is echt moeilijk om met zo weinig handen en zo weinig middelen goed voor die kinderen te zorgen. Ik kan ze niet geven, verzorgen zoals ik wil en dat frustreert mij. Ik hoop dat dit echt nog betert. Maar de kookpotten roepen mij. Ik moet eten maken.

Alweer tot een volgende keer!

10/03/2009

Deze morgen zijn we gaan observeren in ons schooltje. Man man man. Al die kinderen bekeken ons weer alsof we aapjes in een kooi waren. Ik mocht bij een meester gaan observeren in groep 4 (ofwel het tweede leerjaar hier bij ons). Ik mocht aan tafel gaan zitten bij een aantal jongens. Deze waren niet zo makkelijk. Ik moest een jongetje dat niet goed meewerkte aansporen om mee te werken, wat me dus helemaal niet goed lukte. Hij zei me telkens gewoon dat hij het niet kon. Aangezien we wat later waren en ik ook de instructie niet mee had gekregen aangezien ik het begin van de les gemist had wist ik ook niet goed wat de leerlingen moesten doen. Er zijn echt superveel verschillen met het onderwijs hier en dat in Bolivia. Het lijkt wel of de leerlingen slechts één ding per dag leren. Ze zijn de hele tijd bezig geweest met letters en woorden schrijven. Als ze klaar zijn met hun opdracht beginnen ze in hun eigen boekjes te kijken en aangezien ze verdeeld zitten in groepjes wordt er ook veel overlegd en met elkaar gepraat. Ik heb in mijn groepje dan ook wat met de kinderen gepraat en ik vond dat heel tof. Ze vroegen mij verschillende dingen over België en over mijn reis. Ook over Spanje wouden ze wel wat weten. Het was een beetje moeilijk maar met mijn woordenboek en hulp van de leerlingen is het allemaal erg goed gelukt. Ik vond het best wel fijn. De leerlingen vroegen me ook Engelse woorden. Toen de leraar dat hoorde vroeg hij me of ik niet een beetje Engels wou geven aan de leerlingen. Dit was vrij onverwachts maar het leek me wel leuk. Ik heb de leerlingen de getallen geleerd en geleerd hoe ze zich moeten voorstellen in het Engels. Hopelijk blijft er wat hangen en gaan ze thuis vertellen wat ze geleerd hebben vandaag.

De kinderen zijn wel erg aanhankelijk. Enkele meisjes en jongens volgden mij de hele voormiddag. Wat mij ook erg verbaasde was de leeftijd van de leerlingen. De kinderen hier in Bolivia zien er dus duidelijk veeeeel ouder uit dan ze zijn. Een leerling van mijn klas had zelfs al een snorretje en een stem die oversloeg.

We wouden voor het schooltje graag nieuwe voetbalgoalen laten maken. Aan Servando, een soort conciërge op de school, hebben we gevraagd hoe we hier zouden aan kunnen geraken. Een vriend van hem ging tegen morgen eens nakijken hoeveel dit zou kosten. We zullen dan morgen zien wat we ermee gaan doen. Ook zullen we een plan maken van wat we juist met de speelplaats zullen doen.

Maar morgen meer daarover.

Ohja, goed nieuws. Vandaag was er een Nederlands koppel in Salamon Klein (het weeshuis). Ze gaan een kindje adopteren. Dit is erg goed nieuws. Het is wel superjammer dat ze na 7 jaar proberen nu pas een kind mee naar huis krijgen en ze er zelfs maar ééntje mogen meenemen. Ze zouden zo graag nog één meenemen. En dan te weten dat er zooooveel kinderen zijn die in dat weeshuis nog steeds aan het wachten zijn op een thuis en er komen er nog steeds bij! Dit weekend waren en weer 9 kinderen binnengebracht. Daarbij komt dan ook nog eens het feit dat de huidige Boliviaanse president beslist heeft dat er sinds heden geen kinderen meer uit het land mogen en er dus geen kinderen meer mogen geadopteerd worden naar het buitenland. Het ziet er dus helemaal niet goed uit voor die kinderen…

Ik ga hier (jammer genoeg) met een vrij droevige noot afsluiten maar ik vind dat ik genoeg getypt heb voor vandaag.

12/03/2009

Hey iedereen,

Het is nu ondertussen donderdagochtend en vandaag gaan we niet naar de school maar gaan we met Rianne naar de cancha. Gisteren zijn we weer vroeg vertrokken naar het schooltje en daar hebben we onze plannen voor het schooltje eens bekeken. De speelplaats een opknapbeurt geven en latjes in de klas hangen opdat ze leerkrachten iets omhoog zouden kunnen hangen in de klas. We zijn dan ook naar de winkel gegaan om enkele dingen te bestellen. Als alles goed gaat kunnen we daar dinsdag om. We laten latjes maken en hebben verf en verfgerief besteld om de deuren van de school nog eens te herverven. In de namiddag zijn we uiteraard weer terug naar het weeshuis gegaan. Omdat het regende bleven de kinderen vandaag binnen en ging alles wat vlotter dan normaal, ze waren dus sneller klaar met eten en ik heb ze dan ook al hun kleren aan gedaan om te gaan slapen. Dit wil zeggen dat ze een soort sokjes/pantoffels aankrijgen en een trui. Lekker warm dus.

Eigenlijk ben ik over gisteren alweer uitverteld.

Vanavond komt er een leerkracht Spaans op bezoek. De bedoeling is dat ze ons 2 dagen in de week Spaanse les zal komen geven. Hopelijk leren we snel bij en kunnen we snel de conversaties meevolgen met de plaatselijke bevolking.

Hey daar!

Vandaag is alles volgens plan verlopen. In de voormiddag zijn we dus naar de cancha gegaan en in de namiddag ons laatste middagje in het weeshuis deze week. Ik vond het vandaag eigenlijk nog wel leuk. Als je begint in te zien wat je doet en waarom je werk belangrijk is dan krijg je er plezier in. Het blijft wel vuil, al die vieze pampers maar een kind vandaag eens doen lachen betekent zo veel. Zo heb ik vandaag echt leuk met de kinderen gespeeld en met de mama’s kunnen lachen en dat doet deugd. En als Annelies of een andere belangrijke persoon zegt dat het echt goed is wat we doen dan kunnen we er weer een week tegenaan é.

Maar eerst 3 daagjes rust. (in verband met het weeshuis dan).

alweer een dag in bolivia

5/03/2009

Vandaag zijn we weer naar ons schooltje geweest in Sacaba. Dit keer in de voormiddag en er waren dus wel kinderen op school. Rianne was jarig. Dus ze werd hartelijk ontvangen. Blijkbaar bestrooien ze hier de jarige met confetti. Wel een leuke gewoonte. Ik kijk al uit naar mijn verjaardag. Op de school werden we door de kinderen letterlijk aangegaapt. Ze kwamen verschillende de dingen aan ons vragen. Jammer genoeg konden we niet alles verstaan. We deden wel ons best. De leerlingen in de school hadden aan hele voorstelling gemaakt met dansen enzo. Het was echt erg mooi (met een beetje geluk kan ik er foto’s van op mijn blog zetten en kunnen jullie dit zien). Daarna hebben we iets gegeten op de school dat door de mama’s gemaakt was. Erg riskant dus het beloven “WC-volle” dagen te worden. Ook heeft lieve mama Yolanda nu 2 familiepizza’s voor ons besteld. Dus dat beloofd!
Omdat we erg moe zijn van in het weeshuis te werken sluit ik nu af. Morgen gaan we met Rianne naar de gevangenis en niet naar Salamon Klein (het weeshuis). Hoe dat allemaal verloopt vernemen jullie wel ;-)



6-03-2009
Vandaag zijn we dan toch niet naar de gevangenig geweest. We hebben dan vanmorgen ons verslag getypt voor Nederlands en boodschappen gaan doen. Straks gaan we onze was doen. En jammer maar voor de rest is er niets spanned gebeurd. Morgen meer geluk ;)



Tot de volgende!

alive and kicking

1/03/2009

Hey iedereen !
Over gisteren is er niet echt veel te vertellen. We zijn ’s morgens gaan joggen. Hoe sportief!
Daarna wouden we gekleurd papier gaan kopen, we willen namelijk onze woonst wat opfleuren door bloemetjes te knippen en deze op te hangen, maar dat is dus niet gelukt. We hebben dan even op de schommel gezeten in het park bij ons. Dat hadden we beter niet zo lang gedaan want we zien alledrie knalrood en zijn dus aardig verbrand. We zijn ook 2 u naar het internetcafé geweest. Maar zelfs die 2 uren waren ons eigenlijk te kort. Het is echt moeilijk om op iedereen zijn mail of vragen op msn te antwoorden.


3/03/2009

Woow, het is al 3 maart. Over precies 10 weken en 6 dagen ben ik al weer thuis…
Ondertussen heb ik eindelijk iets te vertellen over onze projecten. We zijn gisteren naar het weeshuis, Salomon Klein geweest. Daar heeft Anne- Maria, een Nederlandse vrijwilligster, ons rondgeleid. Het was erg leuk en we keken er naar uit om te beginnen. We mochten zelf kiezen over welke groepen we ons gingen verdelen. Nele koos sala 1 (tot ongeveer 1jaar), ik koos sala 2 (kinderen van ongeveer 1 - 2jaar) en Lynn koos sala 3(ongeveer 2-3 jaar). De bedoeling is dat we telkens van maandag tot en met donderdag in de namiddag van 3 tot 6u in de namiddag gaan werken in het weeshuis, Salomon Klein. Aangezien Rianne vanmorgen nog geen tijd had voor ons zijn we voor deze ene keer in de voormiddag gaan werken. We hebben het wel erg zwaar gehad. Ik spreek nu voor mijn zaal. Deze groep was een groep van ongeveer 30 kinderen. 2 “mama’s” (zo worden de vrouwen die er werken genoemd) verzorgen deze hele groep. Het is dus behoorlijk zwaar. De mama’s hebben het ook zo druk dat ze amper tijd hebben om met de kinderen bezig te zijn buiten de verzorging. Zo eten de kinderen, gaan ze dan allemaal op het potje, worden ze gewassen, gaan ze een kwartiertje buiten spelen en daarna gaan ze weer eten. Na het eten worden ze dan even gewassen en de kinderen krijgen een nieuwe luier om. Dit alles gebeurd helemaal anders dan wij in België gewoon zijn, dus dat moeten we wel even gewoon worden. Maar als je er met zo weinig handen alleen voor staat kan het bijna niet anders. Maar soit, genoeg over het weeshuis, we gaan er 3 maanden ons best doen en hopelijk kunnen we zo ons steentje bijdragen.
In de namiddag zijn we dan met Rianne naar ons schooltje geweest in Sacaba. Het is een heel eindje en we zullen dus elke ochtend erg vroeg moeten opstaan. Als je verder uit Cochabamba rijdt richting Sacaba en uiteindelijk daar arriveert weet je waarom Boliva een ontwikkelingsland is. De dagen dat we hier reeds verbleven leek het vooral vakantie, je zag ook nog niet zo de armoede, de huizen zagen er ook vrij mooi uit. Daar, in Sacaba zijn de huizen van steen en klei gemaakt (denk ik) en ziet het er allemaal heel wat minder fraai uit. De natuur wel des te mooier! Het ziet er wel een erg leuk schooltje uit. Het lijkt ons leuk om eraan te beginnen. Morgen komt Rianne naar ons en gaan we de planning bespreken. We hebben er deze late namiddag nog aan gewerkt. Zodra ik meer weet laat ik jullie uiteraard ook iets weten. De foto’s komen ook zo snel mogelijk we hebben noch van het weeshuis noch van het schooltje al foto’s getrokken.
Tot de volgende!

4/03/2009
Vandaag is Rianne geweest om met ons onze planning te bespreken.
Zo ziet ze er uit:

Planning onder voorbehoud

2-03 – 6-03
Planning opstellen en eerste kennismaking


9-03 – 13-03
meedraaien in het schooltje

16-03 – 20-03
EHBO :
- opstellen van schema’s bij situaties ( wonde verzorgen, hoofdpijn, medicatie,…)
- uitschrijven in het spaans
- in een map verzamelen
- stand opstellen : lokaal? Gordijnen? Bed?
- materiaal ordenen + etiketten.

23-03 – 27-03
EHBO :
- verder inrichten van lokaal
- leerkrachten inlichten
- afwerken van project
30-03 – 3-04
Infrastructuur domein ?
- speelplaats : voetbalgoal, korfbal
- deuren schilderen
- banken herstellen en herbruiken voor in de tuin
- zandbak
- prikbord in de klas?

6-04 – 10-04
LVS :
- bladen aanvullen over alle leerlingen
- vertalen in het spaans
- mappen aanleggen per klas


13-04 – 17-04
LVS:
- leerkrachten vervangen terwijl zij LVS invullen
- LVS sorteren, aanvullen
- afwerken van het project

De overige weken:
Lespaketten maken: de wereld, communicatie,…


Dit is echter een planning onder voorbehoud. Rianne vertelde ons dat dit waarschijnlijk nooit kan kloppen. Maar zo weten jullie toch ongeveer hoe onze planning er voor het schooltje uit zal zien. In de namiddag zullen we normaal gezien van maandag tot donderdag werken in het weeshuis van 15u-18u.
Meer is er ondertussen nog niet gebeurd.
Straks gaan we weer naar het weeshuis en vanavond gaan we weer iets eten met een “nieuwe lading” Nederlanders hier  Tot de volgende!

Sarah in Cochabamba

25/02

In Miami, daar ben ik nu. Het is nu 20.07u lokale tijd. 02.07u bij jullie in België. Wij drieën hebben er al een hele vlucht op zitten maar alles is tot nu toe vlot verlopen. Onze bagage hebben we nog niet gezien, hopelijk zit ze op de juiste vlucht.

We beginnen hier stilaan ook wel een beetje moe te worden. We zijn al lang wakker en hebben de laatste dagen ook niet echt optimaal geslapen.

Het vertrek was echt VER-SCHRIK-KE-LIJK! Pff dat wil ik nooit meer. Al da wenen, al die tranen al die trieste gezichten. We mogen er niet te veel aan denken dat we zo ’n lange tijd wegblijven want dan wordt het wel triest. We moeten vooral genieten van de momenten, hoewel ik enkele mensen wel superhard zal missen.

Maar nu even over de reis al. Eens in schiphol aangekomen is alles gewoon gebeurd, we zijn ingecheckt, iets gaan eten (ik heb immers altijd honger ) en dan zijn we op het vliegtuig gestapt. We hebben dan naar wat rondgekeken. Nele zag bergen, treinen, velden zo’n 1000 kilometer boven de grond. Ik denk dat ze de ontdekker is van iets groots. Zo een beetje zoals Colombus (ik heb daar in mijn stage nog les over gegeven). Als jullie trouwens denken dat we alleen maar treuren om jullie dan zijn jullie fout. We hebben ook al heel wat gelachen. Zo weten Lynn en Nele niet dat ze hun gordel moeten losmaken als ze willen opstaan. Ik heb dan weer, handig als ik ben, mijn appelsap uitgekapt. Die broek zal dus al gewassen moeten worden.

26/02

In Cochabamba, daar ben ik nu. Vandaag was echt niet leuk! De vluchten zijn goed verlopen dus dat zat wel goed maar de reis duurde te lang. In Miami hebben we gisteren dus tot 23u moeten wachten op een vlucht (wat voor ons eigenlijk al suuuuperlaat was) en dan hebben we moeten slapen op een vliegtuig, wat dus ook helemaal niet handig was. Maar dan toch, eindelijk geland in La paz. Moe maar blij om eindelijk op Boliviaanse grond te kunnen staan stapten we af. Daar moesten we echter lang wachten en we voelden ons alle drie erg moe.

La paz ligt dan ook op erg hoge hoogte waardoor de lucht heel ijl is. Ik was echt niet goed daarvan. Ik heb nog

een hele tijd hoofdpijn (lees barstende) hoofdpijn gehad. Je kan dus wel geloven hoe blij ik was (en ik niet alleen) dat we geland waren op Cochabamba. Daar stond Rianne op ons te wachten. Annelies en Anna kwamen onze bagage ophalen met het busje. Daarna zijn we naar onze verblijfplaats gereden. Hier waren wel nog enkele problemen mee. Het was namelijk zo dat Alex (de eigenaar van Bolivianhouse) opeens niks wist van onze komst. (Terwijl hij op onze mails meerdere malen heeft teruggestuurd). Maar kom, we reden dus naar onze verblijfplaats. We zijn hier echt met ons gat in de boter gevallen. We logeren hier in een groot “appartement”. Er zijn 3 slaapkamers, 2 badkamers en een erg mooie keuken. Er staat zelfs een tv! Het is hier echt wel mooi. Niet zoals bij ons ma

ar echt wel erg leuk. Het huis is van een vrouw, Yolanda. Het appartement ligt

achter haar huis, en ze komt geregeld over de vloer. Een heel vriendelijke, sympathieke vrouw.

We hebben daarjuist ook voor het eerst gekookt. We wouden macaroni met kaas en hesp maken. in Bolivië hebben ze dus gee

n hesp dus dat werd dan al met kip. Maar kom, aan het koken geslagen. Nele heeft de

kaassaus gemaakt, ze was niet zo goed gelukt maar volgende keer beter!

Het is hier eigenlijk echt wel mooi als je buiten rondkijkt. Vuil, maar mooi.

Ik stel echter wel voor da ik nu mijn computer sluit en in mijn bedje kruip. Mijn ogen vallen toe dus ik zal maar luisteren naar de eisen van mijn eigen lichaam :p.

28/02/09

Hèhè, vandaag zijn we al voor de derde dag hier. Gisteren vond ik geen tijd om iets in mijn dagboek te schrijven dus begin ik deze morgen met een stukje…

Gisteren zijn we voor het eerst naar de stad geweest in Cochabamba samen met Yolanda, de eigenares van ons “huisje” (ik noem het een huisje omdat het eigenlijk echt een huisje is, en dan nog een groot huisje). Maar nu terug naar de stad. Man man, zo druk. Echt overal zijn auto’s en mensen. Yolanda verteld ons dat we telkens dicht bij de kant van de huizen moesten lopen (vanop de straat zouden ze ons misschien kunnen overvallen ofzo). Maar swat, niet alleen veel mensen in de stad. Er waren ook erg veel winkeltjes (massa’s juweeltjes), een hoop bedelaars. Eerst zijn we naar het postkantoor gegaan. Yolanda vertelde ons dat als je post stuurt dat dat 5 dagen tot 2 weken onderweg kan zijn (als je de snelle post kiest). Vandaag kopen we misschien kaartjes, we zullen zien want we hebben nog wel even tijd om kaartjes te sturen hé. We hebben ook een simkaart gekocht voor in onze GSM (Lynn en ik hebben er één voor ons 2). Hierdoor zijn we voor de mensen hier van ons project bereikbaar en kan er ook vanuit thuis naar ons gebeld worden.

Ik ga hier even afronden, we gaan naar de winkel en vanmiddag naar carnaval, het belooft een hele belevenis te worden. We hebben daarna ook afgesproken met enkele Nederlandse meisjes die in Bolivian house logeren. Ik ben benieuwd.

Swat tot vanavond of tot morgen!

1/03/2009

Gisteren carnaval in Cochabamba. Choh, wat was dat! Eens we dichtbij de optocht kwamen werden we bekogeld met waterballonnen (van een vuile rivier en wie weet wat daar nog allemaal bijgevoegd werd), bespoten met waterpistolen en met een mousse. Om naar de optocht zelf te kijken stonden we wel goed en droog. De stoet was erg mooi, ook wel anders dan in België. De mensen hadden erg mooie of traditionele kledij aan en dansten. Het was wel een hele belevenis daar, ook wel leuk maar we waren toch blij dat we daar weg waren. Ook al hadden we een poncho aan, we waren toch behoorlijk vuil (met die mousse en water werd vooral in het gezicht gespoten) en die ballonnen tegen je krijgen kon behoorlijk pijn doen. Dan maar te voet naar huis. De weg was immers niet moeilijk, telkens rechtdoor. En daar zaten we dus fout. Blijkbaar was de weg helemaal niet zo makkelijk. Al snel zaten we op een stuk dat we niet herkenden. We dachten aan wat Sien ons vertelde, niet onzeker lijken, en dat pasten we dan ook toe. Waardoor we waarschijnlijk steeds verder en verder verdwaalden. We hebben dan in een winkel toch maar de weg gevraagd en die stuurde ons weer even in de juiste richting. En juist toen we beslisten om toch maar een taxi te nemen herkenden we het weer en raakten we weer op de juiste weg. Eens “en casa” hebben we ons snel opgefrist en zijn we weer vertrokken met de taxi naar Bolivian house. We zijn dan samen met 3 Nederlandse meisjes: Martien, Marloes en Judith een hapje gaan eten in een pizzeria. Het was er erg lekker. Het deed ook wel deugd om eens met iemand Nederlands te praten en uitleg te vragen over dingen. (Yolanda doet haar best maar het is zo vermoeiend omdat alles erg lang duurt om te vragen). Maar lieve mensen, hier sluit ik af. Vandaag gaan we nog eens naar het inernetcafé en voor de rest zullen we thuis blijven aangezien “domingo” weinig te doen is.

Tot vanavond of morgen!

Ahja, hier mijn adres voor diegene graag schrijven…

Casa Sarah Van Mele

Parque Demetrio Canelas

Acera sud calle Andres Bello Nr 1464

Cochabamba

Bolivia

Adios chikos y chikas !